BU ERDA YaNA BIR UY  BOR

Tekin halollik vaksinasi

Eslatma: voqea bir yil oldin Turkiyaning Gaziantep shahrida o`zbek jurnalisti bilan sodir bo`lgan.

Uzoq  bir tog` qishlog`iga bordik. U erlarda halokatli vayronalar, qurbonlar, jaroxatlanganlar yo`q, faqat zilziladan aziyat chekkan o`nlab oilalar ko`chib  kelishgan edi.

Bir oz avval yonilg`i taqchilligini eshitib, ko`mir yuborgan edik. Keyin bolalarga sovg`a-salomlar  bilan  tashrif  buyurdik. Jabrdiydalar  yashayotgan hovlilar oldiga to`xtab, bir qancha kichkintoylarni xursand qilib, ko`nglimiz  qishloq  tegrasidagi tog`larday  ko`tarilib  ketishga  chog`landik. 

Qishloqdan chiqaverishda mashinamizga boshqacha bir entikish bilan  termulib turgan, nimanidir aytaolmayotgan ikki nafar moviy etikli bolakayni ko`rib to`xtashga qaror qildik. Hoynahoy, o`yinchoq  tarqatayotganimizni  ko`rishgan,  zilziladan  jabrlangan shaharliklardan   bo`lmaganlari uchun  yaqinlasha olmay  yo`limizga chiqib turishgandi.

Ular  bilan  salomlashishga ulgurmay, kichkintoylardan  biri  orqasidagi  xarobgina  hovliga  ishora qildi va  shunday  dedi:

-  Bu  erda yana bir uy bor!  

Avval tushunmadim. Keyin ko`zlarimga yosh qalqdi. Bolakaylar  ochiqchasiga   o`yinchoq so`rashga uyalib, istaklarini shu tarzda bayon etib, diqqatimizni tortishgandi. 

-Siz shu uyda yashaysizmi?

-Xa.

Ikkalasiga  bitta koptok sovg`a qildik. Xursandchiliklarini  ko`rsangiz  edi.

Xuddi dunyoning hadyasini olganday baxtiyor edilar. 

Lekin, quvonchlari uzoqqa cho`zilmadi. Bir muddatdan so`ng, koptokka bir- bir  xo`rsinib  qarab,    o`zaro pichirlashib  olgach,   aytmasa bo`lmas bir   gaplari borligi  va  eshitishim,  bilishim shartligini  aytib, sekin qulog`imga    shivirlashdi;

-Holajon, ammo bizning uyimiz butun. Faqirmiz, biroq zilziladan jabr  ko`rmadik. Bu sovg`a bizga halol bo`ladimi?

Ox...ox... bolama!

O`kirib yig`lab yubormaslik uchun labimni tishladim. Ularning patakkina sochlarini silab, bag`rimga bosdim. Yuzlaridan, koptokni omonat tutib turgan qo`lchalaridan o`pdim va bo`g`zimdagi yig`ini arang bosib, ko`zchalariga   mo`ltiradim:

- Albatta halol bolam! Mazza qilib  o`ynagin!

-Rostdanmi? 

-Ha.

-Uysiz qolgan bolalarga etmay qolmaydimi?

Boshimni qimirlatib, yo`q ishorasini qilyapmanu bo`g`zimga nimadir tiqilaveradi. Yutsam yutilmay, taqalib  qolaverdi.

Atiga bir dona koptog-a?!

Sizlarga kim shunday  go`zal tarbiya berdi? 

Avliyolarmi?

Vujudingizga shunday  qalbni  joylagan  kim? Farishtalarmi?

Butun  mavjudotni yaratgan bitta bo`lsa, nega biz siz kabi emasmiz?! 

Bo`g`zimga tiqilib turgan nimaligini endi bildim.

Topdim!, tushundim!

Bo`g`zimdagi tiqin qachondir bilib, bilmay yutilgan, esimdan ham chiqib ketgan, hayolimga ham kelmagan xarom luqmachalar edi.

Qaysidir bemor uzatgan qo`l xaqqi, kimdir bergan sovg`a, shohidan uzilib so`roqsiz eyilgan mevalar, men o`qib qaytarolmagan kitob, mazasini bilish uchun olib chaqilgan pistalar, dovonda uzatilgan kulchalar, kecha boshim  og`riganda yordam uchun jo`natilgan dorilar orasidan olingan bittagina xapdori...

Demak ular tomog`imga tiqilib turgan!   

Qishloqdan  qaytar ekanmiz, ko`z yoshlarimni tiya olmasdim.

Bugun kimga duch keldik? Inson bolasigami?

Balki ular asl insoniy fazilatlarni eslatishga yuborilgan malaklardir. 

Shartakilik bilan istagini aytmay, uyinigina ko`rsatgan, taqdim etilgan  hadyani halollab olgan bolalarday fitratimizni tozalay olamizmi? 

Eh! Qani endi dunyodagi odamlarning hech bo`lmasa to`rtdan biri shu ikki   kichkintoy kabi halol bo`lsaydi.  

Qani endi, hammamizda shu faqir go`daklarning yarim vijdoni, yarim iymoni, yarimtagina pok qalbi bo`lsaydi!

Muazzam Ibrohimova,

Jurnalisit-shifokor,

"Turk dunyosi" jurnalistlari federasiyasining

O`zbekiston bo`yicha koordinatori